ابری که بر آن دره ها

خاموش می بارد

سیلاب تندش

خواب شهر خفتگان را نیز

آشفته خواهد کرد

هر دور در آیینه نزدیک است

وقتی تو

گلهای زمستان خواب گلدان را

در لحظه ای که عمر را بر آب می دیدند

بردی کنار پنجره

بر سفره ی اسفند

صبحانه

با نور و نسیم کوچه

مهمان سحر کردی

آن ساقه های سرد افسرده

پشت حصیر ساکت پرده

هرگز

اعجاز دستان تو را

در خواب می دیدند ؟