بیداری ملولش را

در قهوه خانه های

پر دود بندری دور

از سرزمین قومی

بیگانه با خدا

تقسیم می کند

و خوابهای دایره وارش را

در کوچه های کودکی صبح

هر روز صبح و عصر

بر بوی بازگشت

چشمش به روی صفحه پرکنده می شود

در روزنامه هم خبری نیست

گویا زمان ز جنبش باز ایستاده است

آنجا شکنج زندان

شاید اعدام

وینجا بلای کژدم غربت

پیری و انتظار

آن سبزه زار مخمل روحش را

فرسوده نخ نما کرده ست

در کوچه های کودکی صبح

آن شهسوار رندان

می اید

از نورتاب رشته ی ابریشم شفق

بر قامت بلندش

افکنده سرخ گونه ردایی

می اید از جنوب

می پوید از شمال

او معنی تمام جهت هاست

او نبض هر سکون و صدایی

اما

بیداری ملولش خالی ست

چشمش

به روی صفحه

پرکنده میشود

در روزنامه هم خبری نیست