آسمانش را گرفته تنگ در آغوش

ابر، با آن پوستین سرد نمناکش

ساز او باران، سرودش باد

جامه اش شولای عریانی ست

ور جز اینش جامه ای باید

بافته بس شعلهٔ زر تار ِ پودش باد 

گو بروید، یا نروید، هر چه در هر جا که خواهد،

گر ز چشمش پرتو ِ گرمی نمی تابد

ور به رویش برگ ِ لبخندی نمی روید

باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست؟

داستان از میوه های سر به گردونسای اینک خفته در تابوت ِ

خنده اش خونی ست اشک آمیز 

جاودان بر اسب  ِ یال افشان ِ زردش می چمد در آن

متن

0