امشب چو ز شب اغلبی سر آید

و آفاق لب از گفت و گو ببندد

تا از پس ِ آن قلهٔ جنوبی

فانوس ِ شبان یک شکر بخندد

آن پنجره را باز می کنم، باز

آن پنجره را باز می گذارم

ای نور سرشت، ای نسیم پیکر

چون خنده زد آن روشن خجسته

تو نیز بیا، روشنی بیاور

تاریکم و تنها ( تو نیز شاید؟)

تاریکم و تنها، تو نیز بی من

شاید نه چنانی که می پسندی

من چشم به ره، پنجره گشوده

دیگر نکند ز آن سویش ببندی؟

آن شب چه کشیدم، چه بد! چه بیداد!

آن شب چه کشیدم، چه بد! چه دشوار!

هر مو به تنم شکوه ای دگر داشت

خاموشی ِ شب می گریست با من

اما نفسش نهت ِ سحر داشت

یعنی: بگذر! شب گذشت، ای مرد

یعنی بگذر! شب گذشت، برخیز!

برخیز و به فکر ِ شبی دگر باش

اینک شب ِ دیگر، سیه چو چشمت

ای سبز ِ گلی پوش با خبر باش

امشب چو ز شب اغلبی سر آید ....

امشب چو ز شب اغلبی سر آید

و آفاق لب از گفت و گو ببندد

تا از پس آن قلهٔ جنوبی

فانوس شبان یک شکر بخندد

آن پنجره را باز می کنم، باز