سکوت صدای گام هایم را باز پس می دهد

با شب خلوت به خانه می روم

گله ای کوچک از سگ ها بر لاشهٔ سیاه خیابان می دوند

خلوت شب آن ها را دنبال می کند

و سکوت نجوای گامهاشان را می شوید

من او را به جای همه بر می گزینم

و او می داند که من راست می گویم

او همه را به جای من بر می گزیند

و من می دانم که همه دروغ می گویند

چه می ترسد از راستی و دوست داشته شدن، سنگدل

بر گزیننده ی دروغ ها

صدای گام های سکوت را می شنوم

خلوت ها از با همی سگها به دروغ و درندگی بهترند

سکوت گریه کرد دیشب

سکوت به خانه ام آمد

سکوت سرزنشم داد

و سکوت ساکت ماند سرانجام

چشمانم را اشک پر کرده است