‮خواه که تو ای پاره ی دل ! زنده بمانی

تا بنده سهیل منی و شمع سرایم

امید من آن است که در گلشن هستی

چون زهره به پیشانی عالم بدرخشی

خواهم که پس از من چو یکی نخل برومند

نام تو « سهیل » است و فروغ دل مائی

ای نور دلم ! بندگی خلق روا نیست