صبح نخستین نمود روی به نظارگان

روی به مشرق نهاد خسرو سیارگان

چارهٔ ما بامداد رطل دمادم بود

می زده را هم به می دارو و مرهم بود

فتنه به چشم و به خشم فتنه به روی و به موی

تو سیکی خواربد، جنگ کن و ترشروی

بهتر و خوشتر بود وقت گل بسدی

در شده آب کبود در زره داودی

نیز مسوزم بخور، نیز مریزم گلاب

باشد بوی بخور، بوی بخار کباب

روی نشسته هنوز، دست به می بردنا

وز کدوی بربطی باده فرو کردنا

کبک فرو ریخته مشک به سوراخ گوش

در دهن لاله مشک، در دهن نحل نوش

شاخ گل اندر میان بسته بود منطقه

بدرقهٔ رایگان بی طمع و مخرقه

زاغ سیه پر و بال غالیه آمیخته

وز سم اسبش به راه لؤلؤ تر ریخته

چون دو رده چتر سبز در دو صف کارزار

چون سپر خیزران بر سر مرد سوار

وز لب دریای هند تا خزران تاخته ست

طبل فرو کوفته ست، خشت بینداخته ست

کبک دری ساقها در قدح خون زده ست

لشکر چین در بهار بر که و هامون زده ست

دستگکی موردتر، گویی برپر زده ست

بر دو بناگوش کبک غالیهٔ تر زده ست

کم سخن عندلیب دوش به گوش آمده ست

زیر به بانگ آمده ست بم به خروش آمده ست

لاله سلامت کند، ژاله وداعت کند

وز گل سرخ و سپید شاخ صواعت کند

ابر گهر گسترد در قدم و گام تو

مرغ روایت کند شعری بر نام تو