کاندر چمن و باغ ، نه گل ماند و نه گلنار

تا بگذرد آذر مه و آید (سپس) آذار

رنگش همه رنگ دو رخ عاشق بیمار

آکنده بدان سیم درون لؤلؤ شهوار

رویش به سر سوزن بر آژده هموار

وآویخته او را به دگر پای نگونسار

واکنده در آن غالیه دان سونش دینار

زنگی بچه ای خفته به هر یک در، چون قار

الا همه آبستن و الا همه بیمار

گردید به کردار و بکوشید به گفتار

گفتم که برآیید نکونام و نکوکار

آورده شکم پیش و ز گونه شده رخسار

زیرا که شما را به جز این نیست سزاوار

وز پشت فرو گیرد و بر هم نهد انبار

تا خون برود از تنشان پاک، بیکبار

داند که بدان خون نبود مرد گرفتار

چندانکه به گلزار ندیده ست و سمن زار

گفتم که شما را نبود زین پس بازار

من نیز از این پس ننمایمتان آزار

من حق شما باز گزارم به بتاوار

الا که خورم یاد شه عادل مختار

با خالق معبود کسی را نبود کار

مغرور نگشته ست به گفتار و به کردار

باید که خداوند جهاندار بود یار

چون آتش برخیزد، تیزی نکند خار

گوگرد کند سرخ، همه وادی و کهسار

بگذارد حنجر به دم خنجر پیکار

خرس از در گلشن نه و خوک از درگلزار

نیکو مثلی گفته ست «النار ولا العار»

از دهر بد این شه را، این ملکت بسیار

وز خوی و طبیعت نتوان کردن بیزار

ای چارهٔ بیچاره و ای مفرغ زوار

وز بستر غفلت تو کنی ما را بیدار

دشوار تو آسان شد و آسان تو دشوار

وز کید جهان حافظ تو باد جهاندار