ای ترک ترا با دل احرار چه کارست

از ما بستانی دل و ما را ندهی دل

ما را به از این دار و دل ما به از این جوی

هرگاه که من جهد کنم دل به کف آرم

من پار بسی رنج و عنای تو کشیدم

نه دل دهدم کز تو کنم روی به یکسوی

هر روز دگر خوی و دگر عادت و کبرست

خوی تو همی گردد و خویی که نگردد

مسعود ملک آنکه به جنب هنر او

آن ملکستانی که هر آن ملک که بستاند

در لشکر اسکندر از اسب نبودی

ده پانزده من بیش نبد گرز فریدون

از چوب بدی تخت سلیمان پیمبر

گویند که آن تخت ورا باد ببردی

زیرا که هر آن چیز که باشد برباید

ار روی ملوکانش هر روز نشاطست

هر چند که خوبست، درو خوبترین چیز

آمد ملکا عید و می لعل همی گیر

می بر تو حلالست که در دار قراری

تا خاک فروتر بود و نار زبرتر

گوشت به سوی نوش جهانگیر بزرگست