ای ترک من امروز نگویی به کجایی

آنکس که نباید بر ما زودتر آید

آن روز که من شیفته تر باشم برتو

چون با دگری من بگشایم، تو ببندی

گویی: به رخ کس منگر جز به رخ من

ترسی که کسی نیز دل من برباید

من در دگران زان نگرم تا به حقیقت

هر چند بدین سعتریان درنگرم من

با تو ندهد دل که جفایی کنم از پیش

ور زانکه به خدمت نکنی بهتر ازین جهد

بی خدمت و بی جهد به نزد ملک شرق

شاه ملکان پیشرو بارخدایان

مسعود ملک آنکه نبوده ست و نباشد

این مملکت خسرو تایید سمائیست

ایزد همه آفاق بدو داد و به حق داد

پاکیزه دلست این ملک شرق و ملک را

با هر که وفا کرد وفا را به سرآورد

گر نامه کند شاه سوی قیصر رومی،

از طاعت او حلقه کند قیصر درگوش

هرگز به کجا روی نهاد این شه عادل

الا که به کام دل او کرد همه کار

چون قصد به ری کرد و به قزوین و به ساوه

چون قصد کیا کرد به گرگان و به آمل

کس کرد به کدیه، سپهی خواست ز گیلان

کار مدد و کار کیا نابنوا شد

امروز کیا بوسه دهد بر لب دریا

سالار سپاهان چو ملک شد به سپاهان

گر چه به هوا برشد چون مرغ همیدون

فرزند به درگاه فرستاد و همی داد

زان روز مرائی شد و گشته ست سبکدل

ای بار خدا و ملک بار خدایان

در دارفنا، اهل بقا خلق ندیده ست

چون ایزد شاید ملک هفت سموات

یک نیمه جهان را به جوانی بگشادی

زنگ همه مشرق به سیاست بزدودی

هر شاه که از طاعت تو باز کشد سر

آنکس که دغایی کند او با ملک ما

تا بوی دهد یاسمن و چینی و سنبل

جاوید بزی بارخدایا به سلامت

یک دست تو با زلف و دگر دست تو با جام