یکی سخنت بگویم گر از رهی شنوی

سبوی بگزین، تا گردی از مکاره دور

ایا کریم زمانه! علیک عین الله

تویی که فاتح مغموم این سپهر بوی

اگر ز هیبت تو آتشی برافروزند

به نیکویی نگری، گر همی به کس نگری

عذاب دوزخ، آنجا بود کجا تو نیی

برند آن تو هر کس، تو آن کس نبری

اگر قوام زمانه برآفتاب بود

نیاید از تو بخیلی چو از رسول دروغ

سخاوت تو و رای بلند و طالع و طبع:

وفا و همت و آزادگی و دولت و دین:

چو بو شعیب و خلیل و چو قیس و عمرو و کمیت

چو ابن رومی شاعر، چو ابن مقله دبیر

بلا و نعمت و اقبال و مردمی و ثنای

به مردمی تو اندر زمانه مردم نیست

ز همت و هنر تو شگفت ماندستم

به مشتریت گمانی برم به همت و طبع

به گاه خلعت دادن، به گاه صلهٔ شعر

مدیح تو متنبی به سر نیارد برد

بزرگوارا!، نام آورا!، خداوندا!

حدیث رقعهٔ توزیع برتو عرضه کنم

هزار سال همیدون بزی به پیروزی