جهانا چه بدمهر و بدخو جهانی

به درد کسان صابری اندرو تو

به هر کار کردم ترا آزمایش

و گر آزمایمت صدبار دیگر

غبیتر کس، آن کش غنیتر کنی تو

نه امید آن کایچ بهتر شوی تو

همه روز ویران کنی کار ما را

ندانی که ویران شود کاروانگه

تو شاه بزرگی و ما همچو لشکر

یکی را ز بن بیستگانی نبخشی

بود فعل دیوانگان این سراسر

خوری خلق را و دهانت نبینم

ستانی همی زندگانی ز مردم

نباشد کسی خالی از آفت تو

تو هر چند زشتی کنی بیش با ما

ندانی که ما عاشقانیم وبیدل

اگر چند جان و تن ما گدازی

بناچار یکروز هم بگذری تو

مرا هر زمان پیش خوانی و هر گه

به زرق تو این بار غره نگردم

خریدار دارم من از تو بسی به

خریدار من تاج عمرانیانست

رئیس مؤید علی محمد

همان سهم او سهم اسفندیاری

شنیدم که موسی عمران ز اول

بعمدا علی بن عمران به آخر

الا ای رئیس نفیس معظم

کثیر الثواب و قلیل العتابی

نه مرد شرابی که مرد ضرابی

شنیدم که ریگ سیه را به گیتی

تو در روز هیجا سویدای جنگی

چو شمشیر تو رنگرز من ندیدم

اگر عقل فانی نگردد، تو عقلی

ز نادان گریزی، به دانا شتابی

عتابی کنم با تو ای خواجه بشنو

سخنهای منظوم شاعر شنیدن

اگر چه رهی را تو کهتر نوازی

من ایدون چو بازم که زی تو شتابم

من از منزل دور قصد تو کردم

نشستم بر آن بیسراک سماعی

یکی جعد مویی، هیونی سبکرو

تکاور یکی، خاره دری، که گفتی

زبان در میان دو لب چون نیامی

بریدم شب تیره و روز روشن

رسیدم به نزدیک تو شعر گویان

به امید آن تا کنم خدمت تو

شنیدم که اعشی به شهر یمن شد

بر او خواند شعری به الفاظ تازی

یکی کاروان اشتر گشن دادش

شنیدم که سوی خصیب ملک شد

به یک بیت مدحت دهانش بیاکند

علی بن براهیم از شهر موصل

بدادش همانگه رشید خلیفه

سوی تاج عمرانیان هم بدینسان

تو زان پادشاهان همی نیستی کم

اگر کمتری تو ازیشان به نعمت

نه من نیز کمتر از آن شاعرانم

وگر کمترم من از ایشان به معنی

نه نیز از تو آن خواسته چشم دارم

من از تو همی مال توزیع خواهم

بیندیش از آن روز کاندر مظالم

کسی کو کند میزبانی کسی را

الا تا ببارد سرشک بهاری

بزی با امانی و حور قبایی

بر آن وزن این شعر گفتم که گفته ست

اشاقک و اللیل ملقی الجران