که در نوا فکندمان نوای او

که مستجاب زود شد دعای او

سته شدم ز استماع نای او

سرای او خراب، چون وفای او

وفا نمود جای او به جای او

که کعبهٔ وحوش شد سرای او

بسان آه سرد من صبای او

خراب شد تن وی از بکای او

بسان ساقهای عرش پای او

شراع او، سرون او قفای او

سنام او دو دست او عصای او

سراب آب چهره آشنای او

که گم شود خرد در انتهای او

فراز او مسافت سمای او

چو موی زنگیان شده گیای او

سپاه غول و دیو، پادشای او

دوال مار و نیش اژدهای او

ز کرکی و نعامه و قطای او

غدیرها و آبگیرهای او

و نقل او حجاره و حصای او

زئیر شیر و گرگ را عوای او

به گرد او عکازه و غضای او

زسهم دیو و بانگ های های او

چو روی عاشقان شود ضیای او

بگسترند زیر چرخ جای او

نقط زر شود بر او نقای او

دو پیکر و مجره همچو نای او

کسی فشانده گرد آسیای او

بنات نعش از اول بنای او

چو نقطه ای به ثور بر، سهای او

شهاب، بند سرخ بر قبای او

به روزن و نجوم او هبای او

بهای او به کم کند بهای او

سپیده دم شود چو توتیای او

به انتها رسیده هم عنای او

که نافریده همچو او خدای او

بدارد اندرین هوا دهای او

به جایگاه رای، رای رای او

رضا رضای او، قضا قضای او

نه هیچ کبریا چو کبریای او

اگر نه جود او شود سقای او

کجا رسد به غایت سبای او

ز فضل اوست مروه و صفای او

جمیله و شه طباطبای او

به پارسی کنم اما صحای او

شجاع او و حیةالحوای او

رسیده در حسود او بلای او