ای نهاده بر میان فرق جان خویشتن

هر زمان روح تو لختی از بدن کمتر کند

گر نیی کوکب، چرا پیدا نگردی جز به شب

کوکبی آری ولیکن آسمان تست موم

پیرهن در زیر تن پوشی و پوشد هر کسی

چون بمیری آتش اندر تو رسد زنده شوی

تا همی خندی، همی گریی و این بس نادر است

بشکفی بی نوبهار و پژمری بی مهرگان

تو مرا مانی و من هم مر ترا مانم همی

خویشتن سوزیم هر دو، بر مراد دوستان

هر دو گریانیم و هر دو زرد و هر دو در گداز

آنچه من در دل نهادم، بر سرت بینم همی

اشک تو چون در که بگدازی و بر ریزی به زر

روی تو چون شنبلید نوشکفته بامداد

رسم ناخفتن به روزست و من از بهر ترا

از فراق روی تو گشتم، عدوی آفتاب

من دگر یاران خود را آزمودم خاص و عام

رازدار من تویی، ای شمع یار من تویی

تو همی تابی و من برتو همی خوانم به مهر

اوستاد اوستادان زمانه عنصری

شعر او چون طبع او: هم بی تکلف هم بدیع

نعمت فردوس یک لفظ متینش را ثمر

تا همی خوانی تو اشعارش، همی خایی شکر

حلم او چون کوه و اندر کوه او کهف امان

نظم او و لفظ او و ذوق او و وزن او

گاه نظم و گاه نثر و گاه مدح و گاه هجو

در بار و مشکریز و نوش طبع و زهر فعل

کوجریر و کو فرزدق، کو زهیر و کو لبید

کو حطیه، کوامیه، کو نصیب و کو کمیت

وز خراسان: بوشعیب و بوذر آن ترک کشی

آن دو گرگانی و دو رازی و دو ولوالجی

ابن هانی، ابن رومی، ابن معتز ابن بیض

وان خجسته پنج شاعر کو، کجا بودندشان

وان دو امرالقیس و آن دو طرفه، آن دو نابغه

از بخارا پنج و پنج از مرو و پنج از بلخ باز

گو فراز آیند و شعر اوستادم بشنوند

تا بر آن آثار شعر خویشتن گریند باز

او رسول مرسل این شاعران روزگار

شعر او فردوس را ماند، که اندر شعر اوست

کوثرست الفاظ عذب او و معنی سلسبیل

لذت انهار خمر اوست ما را بی حساب

از کف او جود خیزد وز دل او مردمی

وقت صلحش کس نداند مرغزن از مرغزار

همتش آب و معالی ام و بیداری ولد

زین فروتر شاعران دعوی و زو معنی پدید

از زغن هرگز نیاید فر اسب راهوار

حبذا اسبی محجل مرکبی تازی نژاد

بارکش چون گاومیش و بانگزن چون نره شیر

یوز جست و رنگ خیز و گرگ پوی و غرم تک

چون زبانی اندر آتش، چون سلحفاة اندر آب

رام زین و خوش عنان و کش خرام و تیزگام

پشت او و پای او و گوش او و گردنش

بر شود بر بارهٔ سنگین، چو سنگ منجنیق

بر طراز آخته پویه کند چون عنکبوت

رخش با او لاغر و شبدیز با او کندرو

اینچنین اسبی تواند برد بیرون مرمرا

از تبش گشته غدیرش همچو چشم اعمشان

گشته روی بادیه چون خانهٔ جوشنگران

همچو آواز کمان آوای گرگان اندرو

بر چنین اسبی چنین دشتی گذارم در شبی

روی شسته آسمان او به آب لاجورد

راست چون یک قبضه و یک خانه قوسی بود

بر سپهر لاجوردی صورت «سعدالسعود»

چون سه سنگ دیگپایه «هقعه» بر جوزا کنار

اسب من در شب دوان همچون سفینه در خلیج

گاهش اندر شیب تازم، گاه تازم برفراز

در میان مهد چشم من نخسبد طفل خواب

تا نگیرم دامن اقبال او محکم به چنگ

ای منوچهری همی ترسم که از بیدانشی

آنکه اندر زیر تاج گوهر و دیبای شعر

برد خواهی پیش او ناپروریده شعر خویش؟

بر دم طاووس خواهی کرد نقشی خوبتر؟

آنکه استادان گیتی برحذر باشند ازو

مجلس استاد تو چون آتشی افروخته ست

اشتر نادان ز نادانی فروخسبد به راه