می خوشبوی فزار آور و بربط بنواز

سوی باغ آی که آمد گه نوروز فراز

فاخته نای همی سازد، طنبور بساز

که همی بلبل بر سرو کند بانگ نماز

به نبیدی که لطیفست، کنون دست بیاز

ور همی تاختن آری به سوی خوبان تاز

بر آهوبچه، یوز و بر تیهوبچه، باز

باده خور، لاله سپر، صید شکر، چوگان باز

تیغ کش، باره فکن، نیزه زن و تیرانداز

طرب و ملک و نشاط و هنر و جود و نیاز

بشکن لشکر بخل و بفکن پیکر آز

که به یک شب ز بلاساغون آید به طراز

همچنان برق مجال و به روش باد مجاز

دستش از پیش دو چشمش بنهد سیصد باز

سم او سنگ بدراند، چون نیش گراز

بخرامد به کشی در ره و برگردد باز

نه به پشتش در، پیچ و نه به پهلو در، ماز

تیزتر ز آب به شیب اندر وز آتش به فراز

بجهد باز به یک جستن از کوه طراز

خوش رو و سخت سم و پاک تن و جنگ آغاز

تیز و فربی و نزار و قوی و پهن و دراز

شیر دل، پیل قدم، گورتک، آهو پرواز

بدود، گر بدوانی ز بر تار طراز

صفدر و تیزرو و تازه رخ و شیرآواز

به چنین اسب گذار و به چنین اسب گراز

دل حکمت بزدای، آلت ملکت به طراز

درهای حدثان و خمهای بگماز

نرهد از کف رادت، نه بضاعت، نه جهاز

تا ز سعد تو ندارند مر این هر دو جواز

چه طرازی به طراز و چه حجازی به حجاز

دولت از گوشهٔ تاجت نه فرازست و نه باز

همچنین داد ده و نیزه زن و بخل گداز

جام بر کف نه و بر نه به دل اعدا گاز

کین و مهر و غم و لهو و بد و نیک و می و راز

زر و جام و گل و گوی و لب و روی و ره ناز

بزدای و بگشای و بفروز و بفراز