مرا خورشید کرد آبستن از دور

بدم در بستر خورشید پر نور

نه آیین عروسی بود و نه سور

گذشته مادرانم نیز مستور

نه معذورم، نه معذورم، نه معذور

سیاه و سرنگونم کرد و مندور

رخ من بود چون پیراهن حور

سیاه و لفجن و تاریک و رنجور

همی درد به من بر پوست زنبور

بگیری خنجری مانند ساطور

نشانی مر مرا بر پشت مزدور

دو کتف من بسنبانی چو شاپور

ز پشت و گردن مزدور و ناطور

زنی، وز من بدان باشی تو مامور

رگ و پی همچنان و جلد مقشور

چو قطرهٔ ژاله و چون اشک مهجور

نظرداری درو یک سال محصور

بود در کار من سعی تو مشکور

چو کف دست موسی بر که طور

به بانگ چنگ و موسیقار و طنبور