لب من خدمت خاک کف پای تو کند

بخورد بر ز تو آنکس که هوای تو کند

شایدم هر چه به من عشق و ولای تو کند

نگذارم که کسی قصد جفای تو کند

تن هوای دل و دل جمله هوای تو کند

مشتری بندگی بند قبای تو کند

ور کند هیچ کسی، زلف دوتای تو کند

آن که آن زلف خم غالیه سای تو کند

تا چو تو، چاکر تو نیز دعای تو کند

ملک مشرق بیمست که رای تو کند

طالع سعد، همه سعد عطای تو کند

خسروی تو دل تو راهنمای تو کند

با بها دولت را فر و بهای تو کند

گرز هشتاد من قلعه گشای تو کند

نیزهٔ بیست رش دستگرای تو کند

کاروانگاه به صحرای رجای تو کند

کز خطا دور ترا ذهن و ذکای تو کند

جز به نیکی نکند، هر چه قضای تو کند

که دل او نیت و قصد عنای تو کند

خدمت وشغل غلامان سرای تو کند

وان جهان، من به یقینم که برای تو کند

هر چه از فضل و کرم، با تو خدای تو کند

از لطف آنچه کند با تو سزای تو کند

زانکه ضایع نشود، هر چه به جای تو کند

ملک العرش تواند که جزای تو کند

شرف آن را بفزاید که ثنای تو کند

این جهان زیر نگین خلفای تو کند

همه برجان و تن و عمر و بقای تو کند