همی سوزد میان راغ، عنبرها به مجمرها

ز بوقلمون به وادیها، فروگسترده بسترها

فشانده مشک خرخیزی، به بستانها به زنبرها

به پر کبک بر، خطی سیه چون خط محبرها

جهنده بلبل و صلصل، چو بازیگر به چنبرها

همه زلفین ز سنبلها، همه دیده ز عبهرها

به مشک اندر زده دلها، به خون اندر زده سرها

نهاده بر طبقها بر ز زر ساو ساغرها

بسان قطره های قیر باریده بر اخگرها

گل دورویه چونانچون قمرها دور پیکرها

ورقها پر ز صورتها، قلمها پر ز زیورها

نهاده پیش خویش اندر، پر از تصویر دفترها

همه کفها به ساغرها، همه سرها به افسرها

که بگشادند اکحلهای جمازان به نشترها

گشاده مرغکان بر شاخ چون داوود حنجرها

ولیکن مندرس گردد به آبانها و آذرها

که بفزاید، به آبانها و نگزایدش صرصرها

گراز آن روی سنبلها و یا زان زیر عرعرها

ز مشرقها به مغربها، ز خاورها به خاورها

به پیش دست او جاوید دریاها چو فرغرها

که فرمان می دهند او را برین هر هفت کشورها

نشستستند یکجا و نبشتستند محضرها

که یزدانش بداده ست آن و صد چندان و دیگرها

که منظرها ازو خوارند و در عارند مخبرها

به جود اندر چو بارانها، به خشم اندر چوتندرها

بهشت حکمت و جودی و انگشتانت کوثرها

همه سرها به چادرها، همه رخها به معجرها

بود آهنگ کشتیها، همه ساله به معبرها

دربارت گشاده ست و ببسته ست اینهمه درها

که باشد استقامتهای کشتیها به لنگرها

همی تا بر زند قالوس خنیاگر به مزمرها

به دولتهای ملک انگیز و بخت آویز اخترها