فرصتی ای مرگ

تا برای آخرین بار

بربطم را بردارم

و در این کوچه های مرده

بنوازم و بخوانم به شور

دوشم آهنگی

به رویا

بر عاطفه نازل شده است

که به ضرب گام هایش

مرده را زنده تواند کرد

و دل های نومید را

در کاسه طنبوری

به زیر پنجره ها خواهد کشاند

از جگری یگانه با نهاد جهان

آوازی بر آید

که کور را بینا کند

تا ببیند ذات دهشت را

در جامه ها

و جان ها

که شنیده بود به رویای کورانه

و ندیده بود تا امروز

تا ببیند خود را

میان زخم ها و اهانت و ترحم

که لمس کرده بود و ندیده بود تا امروز

فرصتی ای مرگ

تا بربط دارم

و آخرین نوبت را

به کوچه ها بزنم

کورها را بینا

و بینایان را

دیوانه کنم