از آن پس در پیش آتو الزکوه است

برون می کن چو دانی شوخ مال ست

نصابت چون بود می ده نصیبی

ولی فردا انصاب اندر حساب ست

بباید دادنت از بیست نیمی

زکوه فطر نیز آمد بر سر

که تا معلوم گردد خلق چندند

بحصن اندر وز آن نبود وبالت

مکن باطل به ایذا و به منت

ز سیم و غلّه و انگور و خرما

زکوه نقد خویش از علم دادم

که حق ست این زکوه از مرد حقی

فدا کردن به جای نیمهٔ بیست

نمی دانم که ایشان را چه حال ست

بکن تقلید از بوبکر صدیق

که دانست آچه خواهد داد باقی است

نمی دانم خود که را برگ آن ست

زکاتت هست اگر بر خویش بینی

از آن بر خویش واجب دان زکانی

ولی در دل نگه داری جهل است

سر جمله گناهان حب دنیی است

علی کرد آنچه او را حق بفرمود

زکوه اندر نماز او دادی و بس

به سائل داد خاتم در خشوع او

خداوندش جزای هَلْ اَتی داد

ز دنیا دور شو در راه دین باش

چو می دانی که از جمله خدا به

قبولش کن که این قول رسول ست

ز محمودت زکوتی ده حقیقت