چو بگذشتی از آن جان را پناه است

ولی دوزخ به زیرش سخت زشتست

به دانائی توان آسان گذشتن

که باشد بر صراطت آن مطیه

که هست آن تیزتر از تیر و شمشیر

به عقبی بر صراطش راه شد راست

در آن شد سوی دوزخ میل در میل

به دانائی از آن بگذر چو مردان

وجودت اندر او همچون صراط است

برستی از عذاب دوزخ ای مرد

ندانم کی رسی آنجا که هستی

بدان همواره در دوزخ بخفتی

روانت در بهشت حق مقیم است

چو نادانان مشو مغرور در پندار

پی مردان و دانایان ره گیر

به اقرار و مکن زین بیش انکار

حقیقت بر صراط مستقیم است