یقین دان رزق جان از علم و دین است

تن از دنیا و رزق او طعام است

به رزق تن شدی عمری گرفتار

به جان از طالبان علم و دین شو

چنان کاین رزق تن از نان و آبست

به حکمت گر بخوانی آن کتابت

و ما من دابه فی الارض گفته است

مگر باور نمی داری ز حق آن

مکن از بهر خوردن خلق سوزی

مرو چندان به دنبال نواله

تو را گفته است رزق جان به دست آر

تو را چون پادشا بر خوان نشاند

توکل بر خدا باید همیشه

به صنعت هر کسی دارد امیدی

به خلاقیش جمله خلق دانند

هر آن کس را که باشد عقل داند

چو جانت داد بر تن کرد فیروز

به تن می خور همیشه آب و نان را

چو بشناسی که ای و از کجائی

مرا زان شمه معلوم گشته است

به هر جائی که هستم در شب و روز

خداوندا دلی بخش این گدا را