مدارش سرسری فهمش به جان کن

حقیقت بار او آید به کاری

که شاخش آسمان بیخش زمین ست

ز دنیا تن بگیر از آخرت جان

که تن را قلب و قلبت را چو جانست

وگر ظاهر کنم باشد زیانم

بدین اقرار کن انگار کفر است

چو میوه خام بود آن را نهفتم

چو وقت آید برش یابی به یک بار

وگر مکشوف گردانم حرامست

شود آن را که باشد عقل معلوم