در آلا فکر کردن شرط راه است

بود در ذات حق اندیشه باطل

چو آیات است روشن گشته از ذات

همه عالم به نور اوست پیدا

نگنجد نور ذات اندر مظاهر

رها کن عقل را با حق همی باش

در آن موضع که نور حق دلیل است

فرشته گرچه دارد قرب درگاه

چو نور او ملک را پر بسوزد

بود نور خرد در ذات انور

چو مبصر با بصر نزدیک گردد

سیاهی گر بدانی نور ذات است

سیه جز قابض نور بصر نیست

چه نسبت خاک را با عالم پاک

سیه رویی ز ممکن در دو عالم

سواد الوجه فی الدارین درویش

چه می گویم که هست این نکته باریک

در این مشهد که انوار تجلی است