ز من بشنو حدیث بی کم و بیش

چو هستی را ظهوری در عدم شد

قریب آن هست کو را رش نور است

اگر نوری ز خود در تو رساند

چه حاصل مر تو را زین بود نابود

نترسد زو کسی کو را شناسد

نماند خوف اگر گردی روانه

تو را از آتش دوزخ چه باک است

از آتش زر خالص برفروزد

تو را غیر تو چیزی نیست در پیش

اگر در خویشتن گردی گرفتار

تویی در دور هستی جزو سافل

تعین های عالم بر تو طاری است

از آن گویی مرا خود اختیار است

زمام تن به دست جان نهادند

ندانی کین ره آتش پرستی است

کدامین اختیار ای مرد عاقل

چو بود توست یک سر همچو نابود

کسی کو را وجود از خود نباشد

که را دیدی تو اندر جمله عالم

که را شد حاصل آخر جمله امید

مراتب باقی و اهل مراتب

مؤثر حق شناس اندر همه جای

ز حال خویشتن پرس این قدر چیست

هر آن کس را که مذهب غیر جبر است

چنان کان گبر یزدان و اهرمن گفت

به ما افعال را نسبت مجازی است

نبودی تو که فعلت آفریدند

به قدرت بی سبب دانای بر حق

مقدر گشته پیش از جان و از تن

یکی هفتصد هزاران ساله طاعت

دگر از معصیت نور و صفا دید

عجب تر آنکه این از ترک مامور

مر آن دیگر ز منهی گشته ملعون

جناب کبریایی لاابالی است

چه بود اندر ازل ای مرد نااهل

کسی کو با خدا چون و چرا گفت

ورا زیبد که پرسد از چه و چون

خداوندی همه در کبریایی است

سزاوار خدایی لطف و قهر است

کرامت آدمی را اضطرار است

نبوده هیچ چیزش هرگز از خود

ندارد اختیار و گشته مامور

نه ظلم است این که عین علم و عدل است

به شرعت زان سبب تکلیف کردند

چو از تکلیف حق عاجز شوی تو

به کلیت رهایی یابی از خویش

برو جان پدر تن در قضا ده