مرا از من خبر کن تا که من کیست

به لفظ من کنند از وی عبارت

تو او را در عبارت گفته ای من

مشبکهای مشکات وجودیم

گه از آیینه پیدا گه ز مصباح

به سوی روح می باشد اشارت

نمی دانی ز جزو خویش خود را

که نبود فربهی مانند آماس

که این هر دو ز اجزای من آمد

که تا گویی بدان جان است مخصوص

جهان بگذار و خود در خود جهان شو

دو چشمی می شود در وقت ریت

چو های هو شود ملحق به الله

من و تو در میان مانند برزخ

نماند نیز حکم مذهب و کیش

که این بربستهٔ جان و تن توست

چه کعبه چه کنشت چه دیرخانه

چو صافی گشت غین تو شود عین

اگر چه دارد آن چندین مهالک

دوم صحرای هستی در نوشتن

چو واحد ساری اندر عین اعداد

تو آن واحد که عین کثرت آمد

ز جز وی سوی کلی یک سفر کرد