به اصل خویش یک ره نیک بنگر

جهان را سر به سر در خویش می بین

در آخر گشت پیدا نفس آدم

نه آخر علت غایی در آخر

ظلومی و جهولی ضد نورند

چو پشت آینه باشد مکدر

شعاع آفتاب از چارم افلاک

تو بودی عکس معبود ملایک

بود از هر تنی پیش تو جانی

از آن گشتند امرت را مسخر

تو مغز عالمی زان در میانی

تو را ربع شمالی گشت مسکن

جهان عقل و جان سرمایهٔ توست

ببین آن نیستی کو عین هستی است

طبیعی قوت تو ده هزار است

وز آن هر یک شده موقوف آلات

پزشکان اندر آن گشتند حیران

نبرده هیچکس ره سوی این کار

ز حق با هر یکی حظی و قسمی است

از آن اسمند موجودات قائم

به مبدا هر یکی زان مصدری شد

از آن در کامد اول هم بدر شد

از آن دانسته ای تو جمله اسما

ظهور قدرت و علم و ارادت

سمیعی و بصیری، حی و گویا

زهی اول که عین آخر آمد

تو از خود روز و شب اندر گمانی

چو انجام تفکر شد تحیر