پل

زیباترین قرینه ی عشق نیست

هر روز دست هایم را بگیر و

مهدی بابایی ( سوشیانت )

روئیده بر خاک ماه اندیشه،

به دلچسبی شاعرانه های خاورمیانه،

به شیرینی دست تکان دادن کودک عشق تو

که در سپیدی پرچم چشم هایت ،

تکاپوی معصوم هر جاندار ،

با دیدن وحشت هر غاز وحشی ،

که کپ کرده لای بوته های سکوت ،

و با دیدن هر پرنده ی تیر خورده ،

که از ترس می تپد قلب اش به تندی ،

بفهم انسان شکارچی آزادی ،

یک سو، همه ی اقیانوس های جهان،

و تمام کشتی های غرق شده در توفان

یک سو، همه ی جنگ های جهان،

و تمام مردان کشته شده در جنون

و همه ی زنان کشته شده در اندوه

و همه ی سرهای آویخته شده به دار

آزادی، یک انار چاقو خورده ی خونی ست،

افتاده در دست های خون آشام استبداد...

با ادرار لاک پشت ها بر دست دختر بچه ها،

دو اسب بی وقفه می دوند،

ترس، سگ نگهبان، کاخ استبداد است...!

کودک اندوه، با سنگ می شکند،

شیشه ی احساس را، در غروب...!