دوش پیری یافتم در گوشهٔ میخانه ئی

گفت درمستان لایعقل بچشم عقل بین

گر چه ما بنیاد عمر از باده ویران کرده ایم

روشنست این کانکه از سودای او در آتشیم

دل بدلداری سپارد هر که صاحبدل بود

آشنائی را بچشم خویش دیدن مشکلست

هر که داند کاندرین ره مقصد کلی یکیست

دل منه بر ملک جم خواجو که شادروان عمر

حیف باشد چون تو شهبازی که عالم صید تست