دیشب ای باد صبا گوئی که جائی بوده ئی

آشنایانرا ز بوی خویش مست افکنده ئی

دسته بند سنبل سروی سرائی کشته ئی

لاجرم پایت نمی آید ز شادی بر زمین

نیک بیرون برده ئی راه از شکنج زلف او

تا چه مرغی کاشیان جائی همایون جسته ئی

از غم یعقوب حالی هیچ یاد آورده ئی

هیچ بوئی برده ئی کو در وفا و عهد کیست

از دل گمگشتهٔ خواجو نشانی باز ده