از مشک سوده دام بر آتش نهاده ئی

زلفت بر آب شست فکندست یا ز زلف

بازم بطره از چه دلاویز می کنی

زان لعل آبدار که همرنگ آتشست

هم فلفلت بر آتش و هم نعل تافتست

دلهای شیخ و شاب بخون در فکنده ئی

از زلف مشکبوی تو مجلس معطرست

آبی بر آتشم زن از آن آتش مذاب

چون آبگون قدح ز می آتش نقاب شد

خواجو برو به آب خرابات غسل کن