ایکه عنبر ز سر زلف تو دارد بوئی

آهوانند در آن غمزهٔ شیر افکن تو

دل بزلفت من دیوانه چرا می دادم

مدتی گوشه گرفتم ز خدنگ اندازان

عین سحرست که پیوسته پریرویانرا

دل شوریده که گم کردن و دادم بر باد

بهر دفع سخن دشمن و از بیم رقیب

بلبل سوخته دل باز نماندی بگلی

دل خواجو همه در زلف بتان آویزد