ای سر زلف ترا پیشه سمن فرسائی

رقم از غالیه بر صفحهٔ دیباچه زنی

لعل در پوش گهر پاش ترا لؤلؤی تر

روی خوب تو جهانیست پر از لطف و جمال

گفته بودی که ازو سیر برایم روزی

همه شب منتظر خیل خیال تو بود

گر نپرسی خبر از حال دلم معذوری

تو مرا عمر عزیزی و یقین می دانم

لب شیرین تو خواجو چو بدندان بگرفت