روشن بگو حکایت آن ماه خرگهی

ما را ز دوستان قدیم آور آگهی

جان تازه کن بباده و باد سحرگهی

و آهوی شیر گیر تو در عین روبهی

در خانه هر کرا چو تو سروی بود سهی

تا کی کنی بهیچ حدیث میان تهی

گر باده می دهی و ببادم نمی دهی

بی ره بود که روی بگرداند از رهی

زان گیسوی دراز مگر دست کوتهی

بر آستان دوست گدائی بود شهی