مستی ز چشم دلکش میگون یار جوی

اکنون که بانگ بلبل مست از چمن بخاست

گر وصل یار سرو قدت دست می دهد

فصل بهار باده گلبوی لاله گون

از باغ پرس قصه بتخانهٔ بهار

ای دل مجوی نافهٔ مشکل ختا ولیک

خود را ز نیستی چو کمر در میان مبین

خواهی که در جهان بزنی کوس خسروی

بعد از هزار سال که خاکم شود غبار

هر دم که بیتو بر لب سرچشمه بگذرم

خواجو اگر چنانکه در این ره شود هلاک