روی زمین و خون دلم نم گرفته است

اشکم چه دیده است که مانند خونیان

مسکین دلم که حلقهٔ آن زلف تابدار

انفاس روح می دمد از باد صبحدم

چون جام می گرفت نگارم زمانه گفت

همدم به جز صراحی و جام شراب نیست

هر کو ز دست یار گرفتست جام می

ملک دلم گرفت و بجورش خراب کرد

خواجو ز پا درآمد و هیچش بدست نیست

از وی متاب روی که مانند آفتاب