کامت اینست که هر لحظه ز پیشم رانی

پادشاهان بگناهی که کسی نقل کند

گر نخواهی که چراغ دل تنگم میرد

دل ما بردی و گوئی که خبر نیست مرا

ابرویت بین که کشیدست کمان بر خورشید

چند خیزی که قیامت ز قیامت برخاست

هیچ پنهان نتوان دید بدان پیدائی

یک سر موی تو گر زانکه بصد جان عزیز

عار دارند اسیران تو از آزادی

هیچ دانی که چرا پسته چنان می خندد

ای طبیب از سر خواجو ببر این لحظه صداع

چند گوئی که دوای دل ریشت صبرست