ای از حیای لعل لبت آب گشته می

در مصر تا حکایت لعل تو گفته اند

شور تو در سر من شوریده تا بچند

در آرزوی لعل تو بینم که هر نفس

صبحست و ما چو نرگس مست تو در خمار

دلرا که همچو تیر برون شد ز شست ما

از ما گمان مبر که توانی شدن جدا

مجنون گرش بخیمه لیلی دهند راه

گل را چه غم ز زاری بلبل که در چمن

خواجو بوقت صبح قدح کش که آفتاب