کلما اعرضت عنی زدت شوقا فی غرامی

کی تواند شد مقابل با رخت از ناتمامی

مطرب بستانسرا شد طوطی از شیرین کلامی

کی ندیده دود از آتش ترک گرمی کن که خامی

دانهٔ خالی ندیدی لاجرم فارغ ز دامی

وز فضیلت چند گویی خاصه با رندان عامی

زانکه بدنامی درین ره نیست الا نیک نامی

قامتش بین برده دست از نارون در خوش خرامی

پادشاهی نیست الا پیش مهرویان غلامی

زانکه در بیت الحرام اندیشه نبود از حرامی

گر کند خواجو بمعنی آن جماعت را امامی