فی حشای اضطرمت نایرة الا شواق

آنچه از بادهٔ دوشینه بماند باقی

و لنا القرقف فی بلبلة الاحداق

صحف تکتب بالدمع علی الاوراق

فی الکری طیفک ما غاب عن اماق

که به رخسار چو مه نادرهٔ آفاقی

فی الهوی لا تتناهی طرق العشاق

جان فدای تو که هم زهری و هم تریاقی

لا تلوموا واعینوا زمرا لفساق

که مناسب نبود عاشقی و زراقی

علم مرشدی و نوبت به اسحاقی