98
غزل شمارهٔ ۸۶۶
گر بفریب می کشی ور بعتاب می کشی
دل به تو می کشد مر از آنکه لطیف و دلکشی
آب حیات می برد لعل لب چو آتشت
و آب نبات می چکد زان لب لعل آتشی
حاصل من ز خط تو نیست به جز سیه رخی
پایهٔ من ز زلف تو نیست به جز مشوشی
تیر ترا منم هدف گر تو خدنگ می زنی
تیغ ترا منم سپر گر تو اسیر می کشی
زلف تو در فریب دل چند کند سیه گری
چشم تو در کمین جان چند کند کمانکشی
چون دم خوش نمی زنم بی لب لعل دلکشت
بار غم تو چون کنم گر نکشم به ناخوشی
خواجو از آتش رخش آب رخت بباد شد
زانکه چو زلف هندویش بر سر آب و آتشی