صبح وصل از افق مهر بر آید روزی

دود آهی که بر آید ز دل سوختگان

هر که او چون من دیوانه ز غم کوه گرفت

وانکه او سینه نسازد سپر ناوک عشق

می رسانم بفلک ناله و می ترسم از آن

عاقبت هر که کند در رخ و چشم تو نگاه

هست امیدم که ز یاری که نپرسد خبرم

بفکنم پیش رخش جان و جهان را ز نظر

همچو خواجو برو ای بلبل و با خار بساز