آخر ای مغبچگان راه خرابات کجاست

زانک رندی و قلندر صفتی پیشه ماست

همچوباد سحری از سر بستان برخاست

صفت سرو به تقریر کجا آید راست

لیلی آن زلف مسلسل به چه رو می پیراست

چو نکو درنگری آینهٔ ذات خداست

نقش جانست که در آینه دل پیداست

زانک دشنام که محبوب دهد عین دعاست

حاجت از دوست به جز دوست نمی شاید خواست

چون نظر کرد رخ مهوش خود می آراست

تو مپندار که او یک سر موی از تو جداست