یاد باد آنکه دلم را مدد جان بودی

برخ خوش نظر و عارض بستان افروز

بخط سبز و سر زلف سیاه و لب لعل

پای سرو از قد رعنای تو در گل می رفت

همچو پروانه دلم سوختهٔ عشق تو بود

در هوای تو چو بلبل زدمی نعرهٔ شوق

جان به آواز دلاویز تو دادم بر باد

با تو پرداخته بودم دل حیران لیکن

همچو خواجو سر و سامان من از دست برفت