چه کرده ام که به یک بارم از نظر بفکندی

کمین گشودی و برمن طریق عقل ببستی

اگر چو مرغ بنالم تو همچو سرو ببالی

چو آیمت که ببینم مرا ز کوی برانی

توقعست که از بنده سایه باز نگیری

پیادگان جگر خسته رنج بادیه دانند

از آن ملایم طبعی که ما تنیم و تو جانی

بحال خود بگذار ای مقیم صومعه ما را

ز من مپرس که خواجو چگونه صید فتادی