چه جرم رفت که رفتی و ترک ما کردی

گرت کدورتی از دوستان مخلص بود

کنون که قامت من در پی تو شد چو کمان

به خشم رفتی و اشکت ز پی دوانیدم

چرا چو گیسوی مشکین خویشتن در تاب

ز دیده رفتی و از دل نمی روی بیرون

اگر چنانکه ز چشمم شدی حکایت کن

چو پیش اسب تو دیدی که می نهادم رخ

کدام وقت ز احوال ما بپرسیدی

طبیب درد دل خستگان توئی لیکن

چو در طریق محبت قدم زدی خواجو