چو دستان برکشد مرغ صراحی

قدح در ده که چشم مست خوبان

الا والله لا اسلو هواهم

ملامت می کنندم پارسایان

کجا قول خردمندان کنم گوش

عدولی عن محبتهم فسادی

دلم جان از گذار دیده درباخت

زهی از عنبر سارا کشیده

مغلغلة الی مغناک منی

چه مشک آمیزی ای جام صبوحی

تهب نسائم و الورق ناحت

بده ساقی که گل برقع برافکند

ز میخواران کسی را همچو خواجو