شبست یا خم آن طره قمر فرسای

بدان نگار پریچهره گو که دل مربای

که بیش ازین مخروش ای درای هرزه درای

گمان مبر که بهندوستان نباشد رای

خیال زلف توام چنگ می زند در نای

مرا که گفت که بنشین و باد میپیمای

و گر چه جان منی ای مه دو هفته برای

مرا چو عمرعزیزی تو نیز بیش مپای

نوای پرده سرا در هوای پرده سرای

چه غم خورد گل سوری ز مرغ نغمه سرای

به بوستان سخن طوطیان شکر خای