پری رخا منه از دست یکزمان شیشه

کنونکه پرد، سرا زهره است و ساقی ماه

خوشا میان گلستان و جام می بر کف

مرا چو شیشهٔ می دستگیر خواهد بود

روان خسته ام از آتش خمار بسوخت

شدم سبکدل و گردد ز تیزی و گرمی

بیا که این دل مجروح ممتحن زده است

دل شکسته برم تحفه پیش چشم خوشت

ز شوق آن لب چون ناردان کنم هر دم

براستان که بسی خستگان نازک دل

لب تو آب شد و جان بیدلان آتش

مطیه سست و همه راه سنگ و صاعقه سخت

ترا که شیشهٔ می داد و می دهد خواجو

چو شیشه گرلبت از تاب سینه جوشیدست