که رخم کرد سیه در غم آن روی چو ماه

از سر تیغ زبانش بچکد خون سیاه

که بگرید ز سر سوز برین حال تباه

کیست کو در من مسکین کند از لطف نگاه

بدر مرگ برم زین تن پردرد پناه

می دود دم بدمم اشک روان تا سر راه

نه کسی از من بیچارهٔ مسکین آگاه

پشت من هست چو ابروی تو پیوسته دوتاه

دستم از زلف دراز تو نبودی کوتاه

زان دل سنگ جفا کار دلا زار تو آه

حال درویش که گوید به سراپردهٔ شاه